Pamiętam, że jak byłam mała, to z wypiekami na twarzy oglądałam wyniki Lotto, bez względu na to, czy ktoś z mojej rodziny wysłał kupon, czy nie. Marzyłam o wygranej, nie bardzo widząc zależność między wskazaniem liczb i zabuleniem za to, a trafieniem szóstki.

Po trzydziestce stałam się totalnym zgredem i tylko narzekam. Do tego doszło zdziczenie spowodowane zdalną robotą i macie gotowy przepis na kolejny tekst pod tytułem: scrolluję fejsa i oto, co z tego wynika.

Takie mamy czasy, że gonimy, nikt nie wie, w co ręce włożyć (#wmajtkizawszespoko), bo dwa etaty, własna firma, podróże i pasje, bieganie jak Bolt, gotowanie jak Gesslerowa, wszystko na pełnej kurwie, bo życie tylko jedno i trzeba napierdalać. A tak naprawdę to przez większość naszego czasu scrollujemy fejsa, a te wszystkie pasje, prace i życie, to tak trochę pomiędzy.

Czasami mocno nie lubię kołczów, a czasami bardzo mocno. Takich kołczów, którzy jak mantrę powtarzają: możesz wszystko, ograniczenia są tylko w Twojej głowie, nie lubię najmocniej.

Temat więzów krwi jest w Polsce tak mocno drażliwy, jak polityka. Albo nawet bardziej, wszak w polityce chodzi tylko o poglądy, a w przypadku rodziny o moralność i bycie albo chujem, albo człowiekiem.

Choć większość potępia męża Piaseckiej, byłego radnego z ramienia PiS-u, którego żona nagrała, podczas gdy ten wyzywał ją od pedałów, chujów i szmat, to pojawiają się głosy, często kobiet właśnie, że po co z takim była, skoro ją tłukł, że przecież mogła odejść, no i  widziały gały, co brały.

Korzystając z tego, że już chwilę prowadzę bloga, a mało o sobie piszę, to ja się do czegoś przyznam.

Nie może mi wyjść z głowy Natalia Przybysz i plebiscyt „Wysokich Obcasów”, który wygrała, zgarniając tytuł Superbohaterki. A nie może, bo trochę czuję niesmak.

Do strefy przyjaźni częściej wpadają faceci, więc dziś o nich i dla nich.