Raz po raz jakieś dziecko aktora, które poszło w ślady rodzica, zapewnia że ojciec lub matka w branży to przeszkoda, znane nazwisko niczego nie ułatwia, a podwyższa jedynie poprzeczkę tak bardzo, że ma się sto razy trudniej. Tylko czy to ma sens? No nie bardzo!

Nie mam na koncie dziecka, które uratował sprzęt WOŚP, więc w moim podejściu do inicjatywy Owsiaka mało jest emocji. Niemniej jednak bardzo lubię to, co robi.

1 stycznia Netflix postanowił spłatać figla tym, którzy od nowego roku planowali mniej siedzieć przed telewizorem z winem i ciasteczkami i wypuścił wszystkie sezony „Przyjaciół”. Serial, choć ma już swoje lata, nie starzeje się zupełnie i bawi mnie, mimo że – o zgrozo – jego bohaterowie są dużo młodsi niż ja!

Mam całe mnóstwo postanowień noworocznych, najstarsze pochodzą z czasów podstawówki, z niektórymi wiem, że pójdę do trumny, toteż w tym roku uznałam, że skupię się jednym! Będę fajna i w porządku.

Żyjemy w czasach, które dla kobiet nie są łatwe. Wiem, że to zdanie pasuje do wszystkich czasów i mamy stosunkowo lepiej niż 100 czy 200 lat temu, ale trochę się chyba pogubiłyśmy.

To, co powoduje, że mam ochotę czasem przestać pisać, a potem sobie przypominam, że zbyt mocno to lubię, żeby rezygnować, jest krytyka. Nie polemika, którą autentycznie lubię, ale wyśmiewanie. Te wszystkie: eh, przecież to takie cliché, a ona o tym pisze. Po chuj, jak ja już to wiem od dawna?

Ludzie, którzy w pizdu pożegnali młodość, często mówią – ja też już zaczynam uruchamiać te rejestry – że kiedyś było lepiej, a jednocześnie dużo gorzej.

Wydaje mi się, że na rynku mediów jest spora nisza, której zapełnienie może w pył rozjebać aktualną czwartą władzę.

Znanym ludziom zarzuca się, że w mediach społecznościowych rzygają tęczą, ale nie gejowską, a taką, że zawsze u nich wszystko dobrze, ułożone w kostkę, uśmiech przyklejony, świat piękny, a zewsząd brokat i radość.